Czas! Stop!

 

Czas! Stop!  Tak, czas na chwilę wytchnienia, ale i nie tylko. Przyszedł bardzo trudny moment w życiu każdego z nas, w którym to ważne wydaje się być pytanie: Jaki jestem? Wielki Post to czas zadumy nad najważniejszymi wydarzeniami naszej wiary, ale też na stanięcie w prawdzie przed sobą. Rzeczywiście, takie wyzwanie może odstraszyć niejednego. Dlatego tak wielu rezygnuje z tej drogi i wybiera życie w pędzie. Przynajmniej nie trzeba zbyt długo myśleć. Myślenie nie jest dzisiaj popularne. Kojarzone z problemami zdaje się być aktem masochizmu.  "Żyj chwilą!" Po co się martwić, przejmować i rozkminiać? Po co tworzyć problemy, zastanawiać się nad przyszłością? Faktycznie, prezentowane podejście jest łatwe, przyjemne, ale działające na krótką metę. Chwila ma to do siebie, że zaraz umyka. Przyszłość wcale nie jest taka daleka jak się może nam wydawać. Czas upływa szybko i starość czai się za rogiem, aby nas zaskoczyć.  Pamiętam jak uczestniczyłem w pierwszej radzie pedagogicznej już jako nauczyciel, a za mną siedziała moja była wuefistka z gimnazjum. Kiedy tylko nasze spojrzenia się spotkały usłyszałem: - Boże, jaka ja jestem stara! Co prawda do starości dużo jej jeszcze brakowało, ale sam fakt zaskoczenia zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Dlatego nie dajmy się zaskoczyć czasowi.  Wielki Post uświadamia nam jak ważne jest, abyśmy patrzyli na swoją codzienność przez pryzmat odkupienia. Gdy zdamy sobie sprawę z rzeczy najważniejszych wzbudzi w nas to odpowiedzialność, a w konsekwencji będziemy baczniej żyć. Zbyt łatwo przychodzi nam w sposób lekkomyślny omijać sprawy duchowe. Życie duchowe nie może sprowadzać się jedynie do zaliczenia Mszy niedzielnej, ale winno przenikać całą naszą dobę.  Rozpoczynamy piękny okres liturgiczny. Dlatego znajdźmy chwilę na wyciszenie, na refleksję, odszukanie siebie i dostrzeżenie tego, co najważniejsze.  K. M.

Mt 6, 1-6. 16-18 Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza Jezus powiedział do swoich uczniów: «Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej bowiem nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie. Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni to lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam, już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie».