Wydumana samotność

Thomas Merton napisał kiedyś, że człowiek nie jest samotną wyspą. Rzeczywiście, ten drugi człowiek jest nam bardzo potrzebny do zdobywania świata, do samorealizacji. Chociażby na moim przykładzie. W dzieciństwie pisałem do szuflady, a dzisiaj wydaje tomiki, czy baśnie dla dzieci. Nie przynosiłyby one takiego spełnienia, gdyby nikt ich nie czytał. Lubimy dzielić się swoją pasją. Czujemy się wyróżnieni gdy tylko ktoś nas doceni. Człowiek o ładnym głosie wydaje płyty i planuje koncerty. Zgodnie z nauką ewangeliczną darami należy się dzielić. W innych aspektach życia również nigdy nie pozostajemy sami. Jeśli nie fizycznie, to duchowo. Co prawda szukamy niekiedy azylu, aby schronić się przed światem, ale nawet w nim przebywając jesteśmy też w myślach innych osób, którzy nas kochają, zamartwiają się. Zatem samotność in stricte nie ma miejsca w naszym życiu. Zwłaszcza, że chociażby ludzie nas opuścili, to przecież jest Bóg. Ja Go nie muszę widzieć, żeby On był. On po prostu jest i tyle. Jeśli Bóg, to i nasi bliscy. W wyznaniu wiary powtarzamy oto takie słowa: świętych obcowanie. To nic innego jak wiara w wielką więź pomiędzy żyjącymi tu na ziemi, a tymi, którzy się radują w Królestwie Bożym. Podoba mi się bardzo utwór zaśpiewany przez pana Ryszarda Rynkowskiego pt.: "Jawa". Tekst spod pióra pana Jacka Cygana mówi o tym, że ci, co odeszli trwają przy nas i nas wspomagają w trudnej codzienności. To nic innego jak pięknie wyrażona prawda naszej wiary. Zatem Bracie/Siostro nie mów, że jesteś samotny, czy, że jesteś sam, bo nie jesteś. Swoją drogą, czy starasz się choć trochę otworzyć na innych? K. M.

J 17, 11b-19 Słowa Ewangelii według Świętego Jana W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: «Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się wypełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie».