Sprawa sumienia

Nie ma ludzi bez sumień. Są tylko ci, którzy je w sobie zagłuszają. Rozróżniają oni dobro od zła, ale te drugie wydaje się im bardziej przyjemne, prostsze, nowoczesne.  Sumienie choć zagłuszone nie umrze. Kiedyś się odezwie w człowieku. Pytanie tylko, w którym momencie. Warto jednak pamiętać o czasie, który wciąż nam upływa. Zbyt szybko przesuwają się wskazówki na naszych zegarach, a my niekiedy zapominamy o tej prawdzie. Niestety dla niektórych bolesnej. Istnieje nawyk odkładania wszystko na ostatnią chwilę. Łącznie ze sprawami sumienia, a w tym sakramentu pokuty i pojednania. Co niektórzy żyją tak, jak gdyby byli posiadaczami czasu. Tymczasem za życia umierają i nawet o tym nie wiedzą. Żyje ten kto pamięta o przemijalności świata. Korzystać z życia oznacza tyle, co zdobywać jego dobra potrzebne do życia wiecznego, a ono jest przedłużeniem tego ziemskiego. Śmierć nie jest naszym przeznaczeniem. Więc jak ma się sprawa z Twoim sumieniem? K. M.

J 1, 35-42 Słowa Ewangelii według Świętego Jana Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś, odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz?» Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «znaleźliśmy Mesjasza» – to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus, wejrzawszy na niego, powiedział: «Ty jesteś Szymon, syn Jana; ty będziesz nazywał się Kefas» – to znaczy: Piotr.