O człowieku, który wstać nie chciał - część IV Miłość stała przed bramą do ludzkiego świata po drugiej stronie mostu. Bardzo chciała przez nią wejść. Jednak nie miała w sobie tyle odwagi. Czuła, że to nie najlepszy dla niej czas. - Jak dobrze cię widzieć! - zawołało z oddali życie. Miłość odwróciła się i zobaczyła swojego przyjaciela, z którym łączyło ją wiele niezapomnianych przygód. Odnajdywała w nim swój sens bycia. - Witaj, drogie Życie. Jak widzisz, jestem dzisiaj trochę przytłoczona. Słucham? Dlaczego mnie szukasz? - Moja miła, jesteś mi bardzo potrzebna. Bez ciebie nie mogę pełnić swoich obowiązków. Nadzieja bez twojej obecności staje się przeciwieństwem samej siebie. No, a Wiara bez Nadziei przestaje być Wiarą. Zatem bez waszej trójki, sama rozumiesz, człowiekowi odechciewa się żyć. Więc w sumie i ja jestem zagrożony. - Jak to? Moja przyjaciółka Nadzieja umiera? - Tak źle jeszcze nie jest, ale wolałbym, abyśmy nie zwlekali ani chwili dłużej, tylko zaczęli działać, póki jest czas. - Tylko, czy ja jestem dość silna? - Kochana, czy jesteś silna? Myślę, że znasz odpowiedź na to pytanie. Siła jest kwestią naszego umysłu. Motywacji jaką nosimy w sercu. - Lecz, czy dam radę? - Wszystko zależy od postawionego celu. Dasz radę o ile nie stracisz go z oczu. Miłość odstąpiła od bram do ludzkiego świata. Chwyciła za dłoń Życie i weszła z nim na most, aby zobaczyć się z Nadzieją, która bardzo jej potrzebuje. Cdn. K. M.

Łk 10, 1-9  Słowa Ewangelii według świętego Łukasza Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: „Pokój temu domowi!” Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: „Przybliżyło się do was królestwo Boże”.»