Chociaż zmęczenie daje się we znaki, to jednak radość jest większa.  Dzieci są promykami nadziei i rozpogadzają każdy dzień.  Teoria sprawdzona na oazie. Malownicze Kawkowo, położone kilkadziesiąt kilometrów od Olsztyna, z dala od zgiełku miasta. Sześćdziesiąt dzieci i słoneczna pogoda. Czy można chcieć więcej? Najmłodsi również są ewangelizatorami świata. Przypominają nam, dorosłym o tym, że też tacy kiedyś byliśmy mali i bezbronni. Świat jawił się  jako prosty. Zero było w nim złożoności.  To, co białe pozostawało białe, a czarne zawsze było czarne. Stać się jak dziecko w zaufaniu do Boga i drugiego człowieka.  Otwartość na poznawany i przyjmowany świat, a przede wszystkim prosta wiara, to jest to o co powinniśmy prosić jako dorośli. Na wieczór miseczka zimnych lodów. K. M.

Mt 25, 1-13 Słowa Ewangelii według świętego Mateusza Jezus opowiedział swoim uczniom tę przypowieść: «Królestwo niebieskie podobne jest do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie oblubieńca. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. Gdy się oblubieniec opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły. Lecz o północy rozległo się wołanie: „Oblubieniec idzie, wyjdźcie mu na spotkanie”. Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: „Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną”. Odpowiedziały roztropne: „Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie”. Gdy one szły kupić, nadszedł oblubieniec. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną i drzwi zamknięto. W końcu nadchodzą i pozostałe panny, prosząc: „Panie, panie, otwórz nam”. Lecz on odpowiedział: „Zaprawdę powiadam wam, nie znam was”. Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny».