Szukam. Nie poddaje się. Wierzę. Nadzieją przepełnione serce. Świat, układanka, puzzle, mozaika. Złożony z tysiąca barw. Mija szybko po cichu. Trwam w punkcie własnego Ja. Nie boję się, nie uciekam, nie marnuję czasu, nie żałuję, nie zatrzymuje się. Trwam, a może już żyję. Nie wiem już sam. Żyć, to kochać. Doceniać przemijający świat, a z nim czas. Ja już żyję. To moja godzina i ta chwila, która trwa. K. M.

Mk 4, 26-34 \Słowa Ewangelii według Świętego Marka Jezus mówił do tłumów: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo». Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki podniebne gnieżdżą się w jego cieniu». W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.