Z potrzeby Chciałbym po raz kolejny napisać coś mądrego, wzniosłego. Coś, co by mogło podbudować niejednego człowieka na duchu. Jednak chyba nie dam rady. Dopadł mnie smutek. Zamknął mnie w klatce myśli, które nie dają odpocząć biednemu umysłowi zaprzątanemu i tak wieloma sprawami. Obraz ojca, który noszę w głowie, to obraz tego, którego kocham i staram się choć trochę lubić. Ma on wiele twarzy: tchórza, mężczyzny, twardziela, błazna, człowieka zmęczonego życiem. Historia tego obrazu, to historia mojego życia. Dzisiaj po raz kolejny za jedną z tych twarzy zatęskniłem. Przypomniały mi się jego słowa. Przypomniałem sobie jego dotyk, kiedy głaskał mnie po głowie i było wtedy po prostu dobrze. Dzisiaj mi tego najbardziej brakuje. Chciałbym się teraz w niego wtulić. Usłyszeć jego ciepły głos. Tato, gdzie jesteś? Wołam. Nie słyszę odpowiedzi. Muszę się z tą ciszą pogodzić. Nic innego mi nie pozostało. Nie wiem skąd u mnie ta pewność, że choć nie ma cię w pobliżu, to nadal mnie pilnujesz. Z stamtąd, gdzie na mnie patrzysz. Pomagasz mi. Czuję to i dziękuję. Kocham i przepraszam. K. M.

Mt 10, 7-13 Słowa Ewangelii według świętego Mateusza «Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! Wart jest bowiem robotnik swej strawy. A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was».