Przebaczenie. Przebaczenie często mylone jest z zapomnieniem. Jedno nie musi oznaczać drugiego. Ważne, aby budować przyszłość opartą na prawdzie. Przeszłość nie tylko, że jest ważna, ale pomaga zrozumieć teraźniejszość i otwiera na to, co przychodzi. Dlatego chociażby w konfesjonale otrzymujemy najpierw przebaczenie, a później pokutę. Przebaczyć komuś, to znaczy tyle, co dać mu szansę. Pozostając głuchym na przeprosiny sami przegrywamy. Stajemy się ofiarami swojego dumnego ja, które działa wtenczas destrukcyjnie na nas samych. Stąd cały ten długi wywód można by streścić w zdaniu: Przebaczając pomagasz sobie! K.M.

Łk 5, 17-26 Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał, siedzieli tam też faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przyszli ze wszystkich miejscowości Galilei, Judei i z Jeruzalem. a była w Nim moc Pańska, tak że mógł uzdrawiać. Wtem jacyś mężczyźni, niosąc na łożu człowieka, który był sparaliżowany, starali się go wnieść i położyć przed Nim. Nie mogąc w żaden sposób go przenieść z powodu tłumu, weszli na płaski dach i przez powałę spuścili go wraz z łożem na sam środek, przed Jezusa. On, widząc ich wiarę, rzekł: «Człowieku, odpuszczone są ci twoje grzechy». Na to uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli się zastanawiać i mówić: «Kimże on jest, że wypowiada bluźnierstwa? Któż może odpuścić grzechy prócz samego Boga?» Lecz Jezus przejrzał ich myśli i w odpowiedzi na nie rzekł do nich: «Co za myśli nurtują w sercach waszych? Cóż jest łatwiej powiedzieć: „Odpuszczone są ci twoje grzechy”, czy powiedzieć: „Wstań i chodź”? Otóż żebyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów» – rzekł do sparaliżowanego: «Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu!» I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do swego domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: «Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj».