Kościół, a polityka

Kościół, a polityka. Odwieczny dylemat. Czas go chyba rozwiązać, ale kto to zrobi? Czy instytucja jaką jest Kościół ma prawo zabierać głos w kwestiach politycznych? Jeśli nie, to dlaczego to robi? Jednak jeśli argumenty przemawiają za tym, aby w niektórych kwestiach nie siedział cicho z podkulonym ogonem, to dlaczego jest na ławie oskarżonych skoro spełnia swoją powinność? Próbując odpowiedzieć na tą frasującą wszystkich kwestię myślę, że warto odnieść się do Dekalogu. W nim jest położony fundament nauczania Kościoła. Sam Jezus, jak czytamy w Ewangelii, nie przyszedł znieść Prawa, ale je wypełnić. Pierwsze trzy przykazania odnoszą się do relacji z Bogiem. Pytanie, co dla kogo znaczy słowo Bóg? Dla jednych może być to pieniądz, druga osoba, sława, a nawet życie samo w sobie. Z tym, że w rzeczywistości żadna rzecz materialna nie jest trwała. Nawet plastikowa butelka, która rozkłada się w przyrodzie od 100 do 1000 lat nie jest wieczna. Życie na ziemi trwa znacznie krócej. A więc pytanie o sens tej wiary pokładanej z natury swej w marnych "bożkach". Bóg chrześcijan jest osobą niezniszczalną. Nie ulega zmianom upływu czasu. Jest Życiem i od początku stoi na jego straży. Wolę w takim Bogu pokładać nadzieję. Przyjmuję Go. Przyjęcie Boga, to dużo, ale i mało. Akt ten przyzywa do odpowiedzialności. Słusznie postawione pytanie by brzmiało: o jaką odpowiedzialność się tu chodzi? Odpowiedzialność, ale za co? - Za życie - jeśli Bóg stwarza i oddaje człowiekowi w dzierżawę cały stworzony przez siebie świat, to jakim prawem ten człowiek nagle zaczyna czuć się gospodarzem tego, co do niego de facto nie należy? To, co nas otacza jest boże, a więc już ma swojego właściciela. Panem życia jest Bóg. Ateista, ignorant, innowierca może nie mieć tej wiedzy, ale jeśli już katolik, chrześcijanin ma problem z przyjęciem tej prawdy, to jak to rozumieć? Nieznajomość Prawa nie zwalnia z obowiązku przestrzegania go. Kolejne przykazania odnoszą się do relacji z drugim człowiekiem i do siebie samego. Te dwie relacje, a w zasadzie trzy łączą się w piękny sposób (ten wątek rozwinę w kolejnym wpisie). Kiedy człowiek traci szacunek do samego siebie odzwierciedla się to w kontaktach z innymi.  No, a kiedy nie darzy szacunkiem otaczające go osoby poniekąd zaczyna zatracać siebie, wewnętrznie. Wiara uczy wzajemnego szacunku i wskazuje na kierunek, który powinniśmy wszyscy obrać. Jest nim miłość. O wiele lepiej by nam się żyło, gdybyśmy rzeczywiście poznali jej sens, a nie tylko krótkie hasła manipulujące prawdą o niej. Miłość, hasło dzisiaj nadużywane i przez to niekiedy zakłamane zakłada czystość. Dziwne jest zjawisko chęci usankcjonowania wszystkiego, co przeczy miłości w jej imię. Źle zrozumiana miłość i jako taka przyjęta może wyrządzić więcej krzywdy niż dobra. Zwłaszcza, gdy zmieszana jest z grzechem. Może po prostu działanie Kościoła powszechnie jest źle zrozumiane? Myślę, że Kościół nie tyle wtrąca swoje przysłowiowe trzy grosze do polityki, co po prostu przypomina o wartościach tłumacząc ich właściwą definicję, przywraca ją, dzisiaj nadszarpywaną przez watahę wilków chcących wszystko i wszystkich pożreć. Przemyśl to. K. M.

Mt 10, 34 – 11, 1 Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza Jezus powiedział do swoich apostołów: «Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; „i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy”. Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto przyjmuje proroka jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma. Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody». Gdy Jezus skończył dawać te wskazania dwunastu swoim uczniom, odszedł stamtąd, aby nauczać i głosić Ewangelię w ich miastach.