Nalewka szczęścia część V

- Droga Pani, stary nalewkarz pozostawił mi informację, gdzie mogę odnaleźć przepis na wybrną nalewkę. Wszystkie tropy prowadzą do pani. Bardzo chciałbym, abyś po... Znaczy, aby pani pomogła mi w poznaniu jej receptury. Młoda kobieta najwyraźniej zdziwiona odpowiedzią spotkanego mężczyzny po chwili odparła. - Rzeczywiście mój dziadek często opowiadał o panu jako o jednym z najlepszych nalewkarzy w okolicy. Bardzo chciał pana poznać osobiście, ale w ostatnich miesiącach życia choroba przykuła go do łóżka. Jednak nie potrafię sobie przypomnieć, aby on kiedykolwiek zrobił samodzielnie nalewkę. Zazwyczaj kazał kupować je od pana. - Nic z tego nie rozumiem - zdziwił się Gustaw. Nie takiej spodziewał się odpowiedzi. - Swoją drogą mam na imię Matylda. Jeśli dysponuje pan czasem, to zapraszam do siebie. Tam pokażę panu pokój mojego dziadka. Myślę, że coś w nim powinno pana bardzo zainteresować. Kiedy już Gustaw znalazł się w domu Matyldy, ta zaraz poprowadziła go do pokoju najbardziej wysuniętego na północ. Młoda kobieta wskazała gościowi duży barek, który nie posiadał drzwiczek. Znajdowały się w nim liczne trunki. Jednak, co najbardziej zainteresowało Gustawa większość z nich była jego roboty. - Tak, mój dziadek uwielbiał pańskie nalewki. Swoich nie robił, bo jak twierdził, nigdy nie dorównałby swojemu mistrzowi. Gustaw podszedł do barku, przy którym stała młoda kobieta. Chwycił jeden z trunków. Matylda od razu próbowała wyrwać mu go z ręki. - Nie można. Staram się, aby wszystko leżało w nienaruszonym stanie. Tak jak zostawił to wszystko dziadek. To jego pokój. Proszę mi oddać - powiedziała stanowczo kobieta. - Nie, chcę przeczytać etykietę - odpowiedział Gustaw. W tym momencie ich spojrzenia się spotkały. Zdali sobie sprawę, że są blisko siebie. Poczuli ciepło, którego pochodzenia żadne z nich nie potrafiło wytłumaczyć. Zaraz potem buteleczka opadła im z rąk, a ich usta spotkały się w namiętnym pocałunku. K. M.

Łk 6, 39-45 Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza Jezus opowiedział uczniom przypowieść: «Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku? Jak możesz mówić swemu bratu: „Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku”, podczas gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka brata swego. Nie ma drzewa dobrego, które by wydawało zły owoc, ani też drzewa złego, które by dobry owoc wydawało. Po własnym owocu bowiem poznaje się każde drzewo; nie zrywa się fig z ciernia, ani z krzaka jeżyny nie zbiera się winogron. Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta».