Nieostatnie pożegnanie Nie wiem, czy mam płakać na czyimś pogrzebie. Wiarę mam, że przecież jakoś będzie, gdy noc w oczach zawita i wszystko wokół pochłonie cisza. Katechizmu uczony za dzieciaka dzisiaj w nadzieję bogaty, że nic się nie kończy. Droga człowieka nie zna granic. A tam, gdzieś na jej odcinku Ojciec prawdziwy czeka, który ukochał mnie - marnego człowieka. Nie wiem, czy mam pakać na czyimś pogrzebie. Nie mogę za kimś rozpaczać, gdy wierzę, że jeszcze z nim się spotkam. Czy właśnie nie tak będzie? K. M.

Mk 12, 1-12 Słowa Ewangelii według Świętego Marka Jezus zaczął mówić w przypowieściach do arcykapłanów, uczonych w Piśmie i starszych: «Pewien człowiek założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał tłocznię i zbudował wieżę. W końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas, posłał do rolników sługę, by odebrał od nich należną część plonów winnicy. Ci chwycili go, obili i odprawili z niczym. Wtedy posłał do nich drugiego sługę; lecz i tego zranili w głowę i znieważyli. Posłał jeszcze jednego, i tego zabili. I posłał wielu innych, z których jednych obili, drugich pozabijali. Miał jeszcze jednego – umiłowanego syna. Posłał go do nich jako ostatniego, bo mówił sobie: „Uszanują mojego syna”. Lecz owi rolnicy mówili między sobą: „To jest dziedzic. Chodźcie, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze”. I chwyciwszy, zabili go i wyrzucili z winnicy. Cóż uczyni właściciel winnicy? Przyjdzie i wytraci rolników, a winnicę odda innym. Nie czytaliście tych słów w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił i jest cudem w naszych oczach”». I starali się Go ująć, lecz bali się tłumu. Zrozumieli bowiem, że przeciw nim opowiedział tę przypowieść. Pozostawili Go więc i odeszli.