Małe jest wielkie. Kto z nas nie zna baśni jednego z najsłynniejszych duńskich pisarzy Hansa Christiana Andersena o księżniczce na ziarnku grochu. Jak to książę bardzo chciał się ożenić, ale tylko z prawdziwą księżniczką. Kandydatek było, co prawda wiele, ale w której rozpoznać arystokratyczną krew. Pewnego dnia zjawiła się młoda dama, która twierdziła, że należy do królewskiego dworu i jest księżniczką. Książę pokusił się o próbę i nie mówiąc jej o niczym kazał przygotować jej łoże, w którym ukryte było małe ziarenko grochu. Noc dla damy była ciężka. Każda królewna czy księżniczka przyzwyczajona do wygód życia. Na pewno nie wyśpi się na takim posłaniu i tak też było tym razem. Co z pozoru wydaje się małe wcale nie musi takie być. My ludzie oceniamy wszystko pod kątem poznania zmysłowego, a Jezus uczy nas patrzeć oczami duszy. Mały groch doprowadził do pięknego zakończenia bajki dla dzieci. Ziarenko gorczycy, które w rzeczywistości jest małe Bóg przyrównuje do swojego Królestwa. Czy to nie zdumiewa? W małych rzeczach odnajdujmy, to co najważniejsze i najpiękniejsze, a większe tym bardziej na pewno nas nie ominą. K. M.

Mk 4, 26-34 Słowa Ewangelii według Świętego Marka Jezus mówił do tłumów: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo». Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki podniebne gnieżdżą się w jego cieniu». W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.